Safari time en bijna tijd om afscheid te nemen!!!

Hi! Mijn laatste blogje vanuit Uganda (met zoveel spijt in het hart!)

De laatste dagen waren fantastisch! Wat heb ik zoal uitgestoken…

Donderdag heb ik nog een dagje rustig gewerkt, de tijd vloog voorbij. Ik heb met de kindjes gespeeld en ik heb de gordijnen wat proberen te maken (daar verschiet je van e) aangezien deze schots en scheef hingen. Er komt in elk geval veel minder licht binnen nu…Om half drie vertrek ik op de boda naar huis en s avonds leg ik tripje naar Sipi Falls vast.

Vrijdagmorgen vertrekken we voor 3 dagen naar het noorden naar Murchison Falls National Park. We worden om half 8 opgepikt aan het huis maar we moeten wachten op het andere busje. Dan moeten de drivers nog gaan tanken, geld gaan wisselen,…vooraleer we vertrokken waren was het 10 uur maar kom we zitten tenslotte in Afrika. We rijden 3 uurtjes op hobbelige wegen door prachtige natuur en landschappen en komen aan bij Rhino Sanctuary. Hier zitten 15 van de 17 witte neushoorns die in Uganda te vinden zijn, ze leven hier in het wild. We lunchen en rijden 5 minuten met het busje waarna we aan onze wandeling in de brandende zon beginnen. Na een kwartiertje zien we een neushoorn met haar baby. We stappen dichter en op 20 meter blijven we staan en kunnen we foto’s maken echt wel bizar zo oog in oog met een neushoorn in het wild apart zot gevoel! We wandelen terug en rijden nog een uurtje tot aan onze slaapplaats. Van die schattige kleine kabouterhutjes midden in het groen wat een rust er is ook geen elektriciteit wat het ’s avonds echt wel gezellig maakt in de “bar” met olielampjes. We kraken wat flesjes en kruipen in ons bedje tussen de gekko’s en spinnen!

Zaterdag gaat om half zeven de wekker we krijgen lekkere pancakes met banaan als ontbijt. We vertrekken voor onze tocht naar de chimpansees, spannend. We krijgen een uitleg en gaan op pad de jungle in, zo mooi, bomen van 300 jaar oud, bananenbomen, het zonlicht dat prachtig tussen de bomen schijnt,…Na een half uurtje zien we 2 chimpansees hoog in de bomen, niet echt goed zicht. Ze zitten blijkbaar zo hoog lekker in de zon doordat het vannacht hard geregend heeft. We wandelen verder en zien er nog 3 ditmaal iets beter. Onze gids zegt dat we even moeten wachten hij gaat even op verkenning. Daar staan we dan met 7 midden in de jungle. Ineens komt er van alle kanten een oorverdovend lawaai ik wist niet waar ik het had even klein paniekmomentje! De chimpansees kwamen precies van alle kanten. Ik zat bijna zelf hoog in den boom! Angstaanjagend! Onze gids komt terug tevoorschijn tussen de bomen en we volgen hem. Boven ons zitten 5 chimpansees echt wel prachtige dieren, we maken foto’s en wandelen terug. We nemen de boot voor een tochtje van 2 uur op de Nijl om nijlpaarden en krokodillen te spotten. We zien er echt zoveel en ook heel veel speciale vogels. Op het einde van de boottocht zien we Murchison Falls, adembenemend. We meren aan en onze groep stapt uit om te beginnen aan de beklimming naar de top van de watervallen. Wat een helse tocht zoveel trappen in de volle zon, mijn pijp is uit als we eindelijk aankomen maar het was het waard, wat een prachtige zichten. En dat water wat een kracht en lawaai! Onze drivers wachten ons op om ons naar onze slaapplek te brengen. We aperitieven, eten lekker en blijven gezellig hangen in de bar.

Zondag staat de wekker om half zes, doet wel even pijn maar voor een game drive kom ik graag uit bed. We rijden naar de ferry waar we met 8 busjes op mogen om de Nijl over te steken. Eenmaal aangekomen begint onze safari. We zien buffels, giraffen, olifanten en 4 leeuwen echt vlakbij onze auto onvoorstelbaar mooi. Volop genieten. Na de game drive vertrekken we naar huis, een tochtje van 8 uur. Thuis een lekkere douche en zak maken voor de volgende trip. Op naar Sipi Falls.

Maandagmorgen pikt Moses, onze driver mij op aan het huis, echt in een luxe busje wordt een tochtje van niks! We pikken de rest op en vertrekken met z’n vijven richting het oosten van Uganda vlakbij de grens met Kenia. De uitzichten en natuur onderweg is prachtig, helemaal anders. Helaas is ook de armoede die we zien nog erger dan we gewend zijn in Kampala. Om 15.30 uur komen we aan bij Lacam Lodge, vijf hutjes tegen de wand van een steile berg. Ik waan me in een film, echt het mooiste dat ik ooit heb gezien adembenemend fantastisch!!!Het uitzicht is niet te beschrijven. Ook hebben we in onze hutjes uitzicht vanuit het bed, de wc en de douche op de vallei. Het is gewoon af. We zetten ons in de bar en willen de koffieplantage gaan bezoeken maar het begint te regenen dan maar gezellig in de bar blijven hangen! Je drinkt niet altijd je pintje met zo een zicht! Na het eten gaan we met onze olielampjes de berg af en kruipen ons bedje in.

Dinsdagmorgen is het gewoon zalig wakker worden, zonnetje, geweldig uitzicht zo mogen ze me elke dag wel wakker maken, nooit meer een ochtendhumeur! Na het ontbijt doen we een wandeling naar twee van de drie watervallen. We krijgen een wandelstok en worden door onze driver afgezet bovenaan de berg. We klimmen nog 5 minuutjes en staan aan de eerste waterval van 85 meter gewoon ongelooflijk mooi. We zetten onze tocht verder door de koffieplantages en krijgen uitleg hoe koffie wordt gemaakt van besje tot koffie. Af en toe haalt onze gids een kameleon uit de boom geweldig gewoon. De natuur is hier echt heel mooi, zo groen, veel bananenbomen, koffieplanten en prachtige bloemen. We beginnen onze afdaling een super smal steil weggetje vol stenen en slijk, onze stok komt van pas en houdt ons recht! Na een afdaling van 3 kwartier staan we gewoon onder de tweede waterval (65 m) een oorverdovend geluid! We proberen dit beeld vast te leggen op camera en zetten onze tocht verder. Over beekjes door prachtige natuur vrouwen die hun was aan het doen zijn bovenaan de waterval je kan je gewoon niet inbeelden dat je hier echt bent. Ik geniet van elke seconde. Moses staat ons op te wachten, we lunchen in de lodge en vertrekken huiswaarts. Er zit ergens een gat in de weg dus we moeten omrijden en dit zonder GPS, bordjes van wegomleiding zijn hier ook nog niet uitgevonden maar onze driver doet dit uitstekend. Ik heb nog nooit op zo een hobbelige weg gereden, we zien af en toe een auto in de kant steken maar van overal komen ze om je te helpen en ze tillen de auto er gewoon met z’n allen uit! We doen uiteindelijk 7 uur over 270 km.

Ik kruip vroeg mijn bedje in en kijk er naar uit morgen mijn prutskes te kunnen knuffelen. Als ik binnenkom word ik weer helemaal betoverd door hun grote glimlach! Het is een gewone dag op Nafasi. Wanneer ik thuis kom ga ik met Mariska nog naar de Owino markt. Wat is me dat, gigantisch en nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Ze verkopen hier gewoon alles van medicatie tot kledij tot televisies. Een doolhof is het, elk heeft 2 m² denk ik sommige liggen gewoon te slapen in hun kraam. Iedereen klampt ons aan “Mzungu Mzungu how are you” Ik koop een zak vol kinderkledij voor 25 euro waarschijnlijk zwaar in het zak gezeten maar ik gun het ze hier echt.

Nog twee daagjes werken en dan moet ik afscheid nemen…ik probeer er echt zo weinig mogelijk aan te denken en elk moment in me op te nemen.

Dit was het dan denk ik mijn laatste blogje vanuit Uganda. Zondagmorgen vlieg ik weer terug. Als het kon had ik direct bijgeboekt maar aan alle mooie liedjes komt een einde, één ding weet ik zeker dit is niet het einde van dit verhaal! Dit kan gewoon niet dit was een ervaring om nooit meer te vergeten ik heb hier ontzettend van genoten maar heel dubbel. Langs de ene kant ben ik blij dat ik al dit moois heb gezien en toch mijn steentje heb kunnen bijdragen maar langs de andere kant had ik me nooit kunnen inbeelden hoe schrijnend het hier is. En ik denk dat dat iets is dat je nooit meer loslaat. Je wil zo hard helpen, de dingen veranderen maar het gaat gewoon niet en dat is vrij moeilijk om mee om te gaan. Ik vlieg weer lekker naar huis maar zij zitten hier in een uitzichtloze situatie. Wij beseffen echt niet wat we hebben en ik hoop dat ik dit gevoel lang blijf aanhouden wanneer er weer iets pietluttigs tegen steekt in België.

Ik hoop ook de energie en de sfeer van hier te kunnen bijhouden, het rustige no stress manier van leven, de openheid vriendelijkheid behulpzaamheid.

Conclusie dit was een van de mooiste ervaringen ooit en ik ben ontzettende dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken het heeft me rijker gemaakt als persoon. Nooit of te nooit zal ik dit vergeten. Maar één ding ben ik van overtuigd dit is geen afscheid ik ben er nog niet klaar mee!

Echt super hard bedankt aan iedereen voor de reacties, whatsapjes, berichtjes,…fijn dat jullie mijn verhaal hebben meegevolgd! Hopelijk hebben jullie ervan genoten!

Dikke x en tot snel in België!

Time flies when you're having fun!

Hi hier ben ik weer! Er zit weeral bijna een weekje op. Bijna laatste week het gaat zo snel!!! Wou dat ik de tijd even kon stilzetten hier!

Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen week…

Donderdag en vrijdag waren twee rustige werkdagen. Ik geef de kindjes hun bad, eten, pap, pampers met hopen verversen en we spelen in de tuin. Het jongste meisje dat hier is is zo een klein dutske ik denk dat ze 3 kilo weegt en ze is 6 maanden! Haar dag bestaat uit eten en slapen. Ik vind het zo zielig dat ze steeds alleen in haar bedje ligt dus ik neem haar vanaf nu gewoon mee bij de rest. Je ziet gewoon dat ze geniet van volk om haar heen, ze begint zelfs een beetje te lachen! De aunties zijn hier precies niet mee akkoord aangezien zij van mening zijn dat je kindjes moet laten liggen omdat ze anders gewoon worden om opgepakt te worden maar komaan zo een klein mensje moet gewoon vast gepakt worden. Dus ik zet door. Maar inderdaad vanaf je ze neerlegt begint ze te krijsen en ik met mijn zwak hartje pak ze meteen weer op. Ik denk maar beter 1 maand alle liefde dan helemaal niks. Kan alleen maar goed zijn toch?! Je merkt het ook heel hard bij de andere kids ze vragen constant om geknuffeld te worden dus ik doe dit met alle plezier maar vanaf je ze neerzet is het hek van de dam. Toch moeilijk om mee om te gaan maar ik probeer ze allemaal even hard te verwennen met knuffels het is schrijnend om te zien hoe een nood ze hieraan hebben. Hoe ze zich aan je vastklampen! Dus meestal loop ik heel de dag rond met twee pagadders op mij arm en de rest hangt op mijn benen te klimmen!

Vrijdag is ook de tweeling er, het is de eerste keer dat ik ze zie. Twee meisje van 5 jaar, ze hebben dagje vrij dus ik denk leuk spelen ze gewoon lekker mee. Maar vanaf ze hun eten binnen hebben beginnen ze de kamer te keren en de badkamer te schrobben, ik weet niet wat ik zie 5 jaar!!! Ook na eten moeten ze buigen voor de aunties om hen te bedanken voor het eten! Ik kan hier echt niet bij! Wanneer de andere kids in bed liggen speel ik met hen de hele namiddag ze genieten tenvolle!

Ik ga dus met een goed gevoel het weekend tegemoet. Wel valt het me zwaar om ze weer twee dagen achter te laten, wat gaat dat binnen twee weken zijn…Gewoon nog niet aan denken en genieten van elke seconde!

Vrijdagavond gaan we met zijn allen uiteten. In de taxi naar huis komen we een meisje tegen (12 jaar) dat bananen verkoopt. Je ziet hier zoveel van deze kinderen die langs de kant van een superdrukke weg in het donker vanalles proberen te verkopen. Het meisje is echt grappig en o zo lief, ze doet een dansje naast de auto. We kopen acht bananen voor 3000 shilling (75 cent!) je moest haar smile zien!

Zaterdagmorgen staat om 5.30 uur de wekker om op weekend naar Jinja te vertrekken. Hier ligt de oorsprong van de Nijl! We moeten 3 uurtjes rijden tot in Jinja, ik dacht dat de Belgische wegen slecht waren maar het kan erger, wat een gehobbel! We komen aan in onze hostel en bekijken onze ‘dorm’ waar we de nacht zullen doorbrengen. We gaan snel even ontbijten, wat een uitzicht over de Nijl hier gewoonweg prachtig, zo wil ik wel elke dag ontbijten als het kon. Om 12 uur gaan we quad rijden, ben benieuwd. Ik kruip op dat machien en amai wat is me dat, ik rij bijna los de haag in, dit komt niet goed!!!We oefenen 5 minuutjes en gaan de prachtige natuur in. Wat gaat dit worden 4 uur zweten! Maar ongelooflijk na een tijdje krijg ik het onder de knie en durf ik al wat sneller door de bochtjes te gaan. We moeten echt 1 grellige afdaling en beklimming doen, met zweetpollekes in eerste en sjeesen maar! Het is een prachtige tocht langs de Nijl, door dorpjes, door het groen,…en overal komen weer kindjes uit de hutjes gelopen om ons aan te moedigen. De kindjes hebben allemaal zo een hongerbuikjes en de kleren die ze aan hebben zijn meer gaten dan stof maar één voor één hebben ze van die grote donkere oogjes en zo een grote glimlach!Spijtig dat de 4 uur zo snel voorbij waren begon het helemaal onder de knie te krijgen! De volgende ochtend een prachtige blauwe lucht en pancakes met banaan aan de Nijl, gewoon op en top genieten.We beslissen om nog een tochtje met de kayak te gaan doen op de Nijl. Echt een super zen gevoel met je bootje op de Nijl. We zien prachtige vogels!Na een half uurtje begint het echter te waaien en het wordt echt wel donker maar onze gids, echt een supergrappige man die niet kan stoppen met lachen, ziet er geen erg in dus we peddelen rustig voort. Helaas de eerste druppel valt, geen erg denken we maar amai de hel barst los. Geen buitje zoals in België, eerder te vergelijken met een tropische storm! En daar zitten we dan, op twee minuten helemaal doorweekt en geen steek meer zien. Aan wal gaan is ook geen optie dus we laten ons afdrijven. Onze gids had een koelbox bij en haalde er dan maar voor ieder een pintje uit. We lachen ons kapot. Wie kan dat zeggen, een pintje drinken in een kayak op de Nijl in een storm, niemand toch!Na een half uurtje beslissen we een poging te doen terug te peddelen effe hels maar we halen het! We springen in een zalig warme douche en dan is het al tijd om de “bus” terug te nemen naar Kampala. Heb echt genoten van weekendje weg maar kijk er ook enorm hard naar uit mijn lieve prutskes morgen weer te kunnen knuffelen!

Maandagmorgen zijn de kindjes echt super hevig maar o zo schattig! Het is een gewone rustige werkdag op Nafasi. Iets voor de middag staan er ineens twee mannen met een baby (6 weken) aan de poort. Ik krijg deze in mijn armen en heb niet helemaal door wat er aan het gebeuren is. Het is blijkbaar een papa (16 jaar)die zijn baby hier komt afgeven…Hij kan er niet meer voor zorgen en de moeder zou hen in de steek gelaten hebben. Ze gaan even in een kantoortje met de social worker en vertrekken gewoon, zonder dag te zeggen tegen dat klein dutske dit kan je echt niet vatten. Dan moet je toch even proberen knop om te draaien…daar sta ik dan met zo een lieve baby. We stoppen haar in bad en geven ze eten. Ik hoop echt dat ze hier niet teveel van beseft! En te weten dat zo een schrijnenede situaties hier alledaagse kost zijn… Wat hebben wij geluk in België geboren te zijn, met alle kansen!

’s Avonds heeft niemand zin om te koken dus gaan we uit eten. Heel gezellige avond!

Dinsdag en woensdag zijn twee rustige dagen, alles gaat zijn gewone gangetje, ik heb al helemaal mijn draai gevonden. Als ik aankom vlieg ik er direct in om ze allemaal in bad te krijgen en te zorgen dat ze hun pap binnen hebben. Het blijft echt wel zalig als je hun kamertjes binnen komt en dat ze allemaal staan te gibberen. In de namiddag maak ik samen met de social workers voor ieder kindje een mooi tekstje met hun karaktertrekjes op deze versieren we en kunnen boven hun bedjes. Tegelijk krijg ik van ieder kindje een duidelijker beeld van hun achtergrond en de kansen op hereniging met hun familie. Je kan je niet inbeelden wat deze kindjes in hun eerste levensjaren al hebben meegemaakt o zo jong…daarom vind ik het zo belangrijk ze al mijn aandacht en liefde te kunnen geven deze maand, veel te kort! Als ik kon nam ik ze allemaal mee naar huis!

Morgen moet ik nog 1 dagje werken. Van vrijdag tot zondag gaan we 3 dagen op safari! Naar de neushoorns, de chimpansees, de big five en boottocht naar nijlpaarden en krokodillen!Kijk ernaar uit.

Maandag en dinsdag hebben we nog een tripje geboekt naar de Sipi Falls.

Ik ben benieuwd!

Volgende week ben ik er voor een laatste keer!

Dankje allemaal voor de berichtjes, whatsapjes en skypes! Super fijn!

Dikke x en tot volgende week!

Begin me echt al wel een beetje thuis te voelen!

Hallo allemaal,

Hier ben ik weer na een klein weekje, ik begin me echt wel thuis te voelen, zo zalig in Oeganda! De sfeer de mensen de omgeving!

Vrijdag hadden we een extra dagje verlof aangezien het hier onafhankelijkheidsdag was. Mooi meegenomen! Om 8 uur zijn we allen klaar wakker J we ontbijten rustig en nemen de boda naar Speke Resort, echt wel in een chique buurt hier, wat een domein met een olympisch zwembad. We leggen ons zalig in de zon en lunchen hier. Het regent even maar al een geluk is het snel voorbij! Om 17 uur rijden we door naar Casia Lodge, een hotel op een berg uitgebaat door Johan Van Hecke blijkbaar. Wat een uitzicht over het Victoria Lake, echt adembenemend. We zetten ons op het terras met een goed flesje wijn, het eten smaakt echt wel goed! Super gezellige avond en we zien de zon ondergaan op het meer.

Vrijdagnacht trekt hier een onweer over, wat is me dat niet te vergelijken met een onweer in België in ieder geval! Veel slapen zit er niet in.

We gaan vandaag mountainbiken, om 12 uur hebben we afgesproken met Bert, een Nederlander die hier fietstochten organiseert, we kiezen voor de fietstocht van 25 km door de natuur.

Een lokale gids neemt ons mee tot aan het meer waar we met fietsen en al in een houten bootje kruipen. We maken een heel mooi boottochtje op Lake Victoria naar het eiland waar we zullen gaan mountainbiken. Het begint onmiddellijk met een steile helling J maar we kunnen het! De hellingen worden steeds zwaarder, het is natuurlijk ook op het warmst van de dag! Af en toe moeten we gewoon naast onze fiets stappen, in België dringend verder iets aan mijn conditie doen J Onze eerste stop is aan een hutje waar we kleine banaantjes krijgen. We rijden verder door het groen op de onverharde wegen en krijgen af en toe wat uitleg over de geneeskundige kracht van de planten hier, die hebben hier gewoon geen pillen nodig als je de verhalen hoort! Na een uurtje stoppen we voor een chiappatti en een cola, net op tijd want ik begon sterrekes te zien. Tijdens heel onze fietstocht komen constant kindjes aangelopen die ons Mzungu (blanken) toeroepen echt wel een aanmoediging! Ik denk dat het het eerste woord is dat ze de kinderen hier aanleren. We fietsen nog een half uurtje verder en komen aan aan de boot die ons terug zal brengen. Help hoe gaan we hieruit raken, zoveel slijk! Maar het lukt na vijf minuten zitten we op het meer. We wandelen nog even over de lokale markt en dan zit het erop. Was echt een superfijne dag alleen denk ik dat we een week nimmer kunnen zitten J en o zo stijf zullen zijn.

Op zondag gaan we even langs een lokale souvenirmarkt (craft market), allemaal hutjes bij elkaar van 2 op 3 met allen dezelfde spullen, ieder doet heel hard zijn best om ons in zijn/haar hutje te krijgen. Ik koop een paar souvenirs en nadien gaan we naar de Watoto Church. Een Amerikaanse kerk waar we een mis gaan bijwonen. Als we binnenkomen waan ik me in een concertzaal, heel donker, groot en kei luide muziek. Iedereen staat mee te zingen en half te dansen. Op het podium staat een gitarist een drumstel en 5 zangers. Het lijkt wel een karaoke want de teksten worden in het groot afgebeeld, aparte ervaring toch. Na een uurtje zingen begint een man te preken, dit duurt ons inziens net iets te lang J iedereen haalt opeens zijn notitieboekje boven en begint ijverig te noteren. Was wel fijn om zo eens mee te maken! Als de mis in België zo ook zou zijn zitten de kerken onmiddellijk terug vol denk ik! Voor de rest houden we een rustige zondagavond, ik kijk er al naar uit morgen “mijn kindjes” terug te zien!

Maandagmorgen kom ik aan op Nafasi en mag direct iedereen in bad steken. Allemaal zijn ze weer super goed gezind en zo aanhankelijk. Een van de kindjes heeft sinds gisteren heel hoge koorts en moet naar het ziekenhuis. Ik ga samen met de social worker en het kindje naar het medical center. De wachtzaal zit stampvol, maar na een uurtje wachten mogen we bij de pediater ze wordt helemaal onderzocht en er wordt bloed afgenomen. Na een half uurtje hebben we de uitslag, is wel iets anders als in België! Ze blijkt enorme hoge infectiewaarden te hebben maar ze mag mee naar huis. Terwijl we wachten op de medicatie krijgt ze stuipen op mijn schoot echt zo erg! We mogen direct terug bij de dokter en we proberen haar koorts naar beneden te krijgen. Na een uurtje is het ok en kunnen we naar huis. We nemen de taxibus ‘Matatu’ wat is me dat, een klein busje waar ze zoveel mogelijk mensen op elkaar stapelen niet normaal! Blij dat ik hieruit ben! Om 14 uur komen we terug aan bij Nafasi en zit de dag er bijna op. Wanneer ik bijna kan vertrekken wordt het opeens zo donker, het begint te gieten, daar zit ik dan. Het leven stopt gewoon als het begint te regenen, mensen zitten gewoon vast waar ze zitten, er rijdt geen boda, mensen gaan niet naar hun werk zolang het regent, allemaal perfect normaal hier J Na een uurtje begint het te minderen en vertrek ik in de hoop een boda te vinden die me naar huis wil brengen, het lukt me na 10 minuten. We hebben een rustige avond, lekker koken en we spelen een spelletje.

Dinsdag begint de dag heel normaal, enkel verschiet ik wel. We halen de kindjes uit bed en eentje heeft in de nacht overgegeven, hij wordt hiervoor gestraft echt zo zielig. Kan ik niet echt begrijpen. Na zijn badje en ontbijt pak ik hem eens goed vast om hem wat te troosten. Normaal gingen we in de namiddag naar een lokale kliniek maar het begint te regenen, niet dus! Ook valt de elektriciteit uit, heel normaal blijkbaar wanneer het hier regent. De kindjes liggen in bed en de aunties en social workers doen dit ook gewoon! Echt niet te geloven, daar zit ik dan, ik wacht tot het iets mindert en ga naar huis.

Na het eten valt bij ons ook de stroom uit we hopen voor even maar verkeerd gedacht, het zal uiteindelijk tot de dag erna 16 uur duren! We steken gezellig de kaarsjes aan is weer eens iets anders!

Vanochtend zijn de kids weer allemaal super goed gezind met hun glunderende oogjes en hun big smile! Het meisje waarmee we maandag naar het ziekenhuis zijn gegaan heeft er helaas geen goede nacht opzitten, ze moet terug. Ze blijkt malaria te hebben, ze krijgt medicatie en mag mee naar huis ocharme dat prutske! In de namiddag ga ik met de social worker naar een lokale kliniek waar ook een contactpersoon van Nafasi zit die hun op de hoogte brengt als er kindjes in problematische situaties zitten zodat Nafasi eventueel kan ingrijpen. We komen aan en ik kijk mijn ogen uit, het is een sloppenwijk met allemaal van die kleine hutjes. Van alle kanten word ik aangesproken heel bizar en voel me toch niet echt op mijn gemak. Een van die hutjes is de lokale kliniek! Je kan er amper met 4 mensen in. Achter het hutje is een kamer met 3 bedden en in 1 van deze bedden ligt een vrouw met haar baby die een paar uur voordien in dat kamertje geboren was, gewoon niet voor te stellen. Wel knap wat de vrijwilligers hier doen voor hun community. Het is een rustige avond, we zijn maar met z’n drie aangezien de rest op safari en outreach is.

Zo dit was het weer een beetje. Nog twee daagjes werken en dan gaan Josje, Manon en ik voor 2 dagen naar Jinja, oorsprong van de Nijl. We gaan alvast 4 uur quad rijden en de rest gewoon genieten van al het moois.

Ik spreek jullie snel weer. En nog is echt ontzettend bedankt voor de fijne berichtjes o zo leuk om te lezen!

Dikke x

Overweldigend!

Hi allemaal,

De eerste week zit er bijna op! Wat gaat het snel!

met wat heb ik me deze week allemaal bezig gehouden :)

Op zondag hebben we een lekker relax dagje gehouden en zijn we aan het zwembad gaan liggen van het Sheraton echt wel zalig genieten. Op de achtergrond horen we de afrikaanse muziek van een festivalletje.s' Avonds zijn we gezellig uit eten geweest en nadien in het donker op de boda naar huis, nooit meer ;) wat een schrik geen straatlichten hier, de boda's hun lichten werken meer niet dan wel en de auto's komen van alle kanten echt zo blij heelhuids thuis te komen!

Maandag was mijn eerste dag op Nafasi echt wel spannend. Ik vertrek om 7.30 uur op de boda. Wat een verkeer gewoon niet in te beelden, staat gewoon pot dicht geen beweging in te krijgen maar wat wil je zonder verkeerslichten en voorrangsregels, waar die boda's zich tussen proppen niet te schatten, gewoon ni teveel bij nadenken! Bij aankomst krijg ik direct het ene na het andere kindje bij me om aan te kleden en te wassen. De kindjes zijn zo schattig! Momenteel zijn er 6. Twee jongens van twee, twee meisjes zijn 1 jaar en de jongste twee zijn 6 maanden. Allemaal hebben ze zo een grote glimlach en van die mooie donkere oogjes. Echt je zou ze kunnen opeten. Na pap te geven zetten we ons buiten en spelen heel de voormiddag. Wat zijn ze aanhankelijk ze willen allemaal mijn aandacht, willen knuffels en kruipen op me. Soms wel moeilijk niet te weten aan wie eerst aandacht te geven.

Er werken dagelijks twee aunties. Ze werken in shiften van 48 uur. Er zijn ook twee social workers Jacky en Ruth. Ze geven me een voorstelling van het project en stellen zich allemaal voor. Ook krijg ik een beetje de achtergrond van de kindjes te horen, zo schrijnend. We zullen ook een kindje gaan bezoeken dat net is terug geplaatst bij zijn familie. Nafasi werkt ook samen met een project voor tienermoeders die op het laatste van hun zwangerschap zitten, hier zal ik ook een keer langs mogen gaan.

's Middags eet ik mee op het project dit wordt een uitdaging! Vandaag hebben we matoke (specialteit met bananen) en een roze pindasaus!In de namiddag help ik de was op te halen en even te strijken terwijl de kindjes hun dutje doen. Even gezellig babbelen met de aunties, ze zijn zo nieuwsgierig naar hoe het leven in België is.

Om 16 uur zit mijn dag erop en rij ik naar huis ik stop aan de supermarkt en 's avonds koken we hier thuis. We gaan hier o zo vroeg slapen amai ik weet niet waaraan het ligt, ik steek het op de zo drukkende warmte.

Dinsdag morgen kom ik aan op Nafasi, de kindjes komen allemaal aangelopen/aangekropen met hun armpjes open gewoon te lief. En dit al na twee dagen, ik ben helemaal verkocht. Ik probeer ieder evenveel aandacht te geven, maar ik merk dat het echt niet simpel is vanaf je stopt met je aandacht op hen te richten beginnen ze te huilen...

Woensdag en donderdag heb ik samen met Jacky opleiding met 40 andere social workers. Ik ben de enige buitenlander dus krijg genoeg aandacht. Wel interessant maar zo op z'n afrikaans, ze doen meer dan 30 minuten over 1 slide, en God is overal :) Ook staat iedereen op wanneer hij wil om even buiten te gaan wandelen of eender wat, echt op het gemakje.

Het gaat vooral over self confidence, bewustwording van de impact die je hebt op anderen hun leven. De tweede dag gaat het over verschillende soorten trauma's die kinderen kunnen mee maken en hoe hier mee om te gaan.

Het is wel fijn met de andere social workers over hun project te praten.

's Morgens was wel een hele belevenis op de boda, de bestuurder zei dat hij wel wist waar ik moest zijn maar o nee, na 5 minuten vroeg hij dat ik de weg kon wijzen, nou mooi niet na 5 dagen in Kampala, kan me totaal niet oriënteren, klein beetje freaky :) na 3x de weg te vragen zie ik eindelijk de poort van mijn project God wat ben ik blij.

Woensdag avond eet ik voor het eerst chiappatti een soort pannenkoek waarin je groentjes kan doen. Het smaakt echt wel heel lekker. Op elke hoek van de straat vind je zo een kraampje. Het kraampje in onze straat wordt bemand door een jongen van amper 13 denk ik...

Op donderdagavond gaan we uit eten met de vrijwilligers van het andere project echt wel gezellig om ook hun verhalen te horen.

Morgen hebben we een dagje extra verlof aangezien het onafhankelijkheidsdag is mooi meegenomen :) een extra lang weekend!

Zo dat was zo een beetje mijn eerste weekje Dikke merci in elk geval voor jullie lieve berichtjes doet me deugd!

Tot binnenkort

dikke x

Eerste dag in the pearl of Africa

Hi allemaal,

Na een twaaltal uurtjes in de lucht gehangen te hebben ben ik om 3 uur 's nachts veilig geland in Entebbe. Vol spanning afwachten of mijn bagage mij gevolgd was met de 2 tussenstops :)Na mijn visum af te halen was ik super content mijn valies op de band te zien liggen!

Toen ik buiten kwam (in 20 graden!) stonden twee mensen mij op te wachten met een bordje met mijn naam op! Wat een ontvangst!

De auto waarmee ze mij kwamen halen was typisch afrikaans helemaal geweldig maar ze hebben me veilig voor de deur afgezet.

In het huis zijn momenteel nog 6 andere heel toffe en gezellige meiden. Ik ben hier wel de enige Belg.

Om 11 uur werd ik verwelkomd door Ritah de lokale begeleidster. Samen zijn we de stad een beetje gaan verkennen op de boda boda (brommertjes) Wat een helse rit complete chaos af en toe gewoon ogen toe en ni nadenken! Ze leken wel met 1000! De indrukken tijdens de rit waren overweldigend ik wist niet waar eerst te kijken.

Zo veel volk, drukte, muziek, ontzettend veel kraampjes met de zotste dingen eerst. De armoede die je ziet is schrijnend kan je niet vatten en toch loopt iedereen hier rond met een big smile. Kunnen wij heel veel van leren!

Overal op straat word je aangesproken als muzungu (blanke) De mensen zijn hier zo vriendelijk en open, allemaal willen ze een praatje slaan.

Terug thuis heb ik me lekker op ons terras gezet zalig in het zonneke, het loopt hier vol schattige kindjes zo lief!

Nu kruip ik mijn bedje in want lange rit eist zijn tol.

Morgen zalig dagje zwembad en maandag vlieg ik erin! Zo benieuwd naar de kindjes waarvoor ik mee mag gaan zorgen!

Dikke x slaapwel

Laatste avond!!!!

De stress slaat toe :)

Heb mijn valies al 4x in en uit gepakt maar nu blijf ik er af!

Morgen is het zo ver, nog paar uurtjes slapen en eindelijk kunnen vertrekken.

Kijk er zo naar uit!Ongelooflijk spannend niet weten wat me te wachten staat! Ik laat het allemaal op mij afkomen en ga tenvole genieten van dit avontuur!

Tot binnenkort de volgende blog is vanuit Uganda!!!

Dikke x