Hallo allemaal,

Hier ben ik weer na een klein weekje, ik begin me echt wel thuis te voelen, zo zalig in Oeganda! De sfeer de mensen de omgeving!

Vrijdag hadden we een extra dagje verlof aangezien het hier onafhankelijkheidsdag was. Mooi meegenomen! Om 8 uur zijn we allen klaar wakker J we ontbijten rustig en nemen de boda naar Speke Resort, echt wel in een chique buurt hier, wat een domein met een olympisch zwembad. We leggen ons zalig in de zon en lunchen hier. Het regent even maar al een geluk is het snel voorbij! Om 17 uur rijden we door naar Casia Lodge, een hotel op een berg uitgebaat door Johan Van Hecke blijkbaar. Wat een uitzicht over het Victoria Lake, echt adembenemend. We zetten ons op het terras met een goed flesje wijn, het eten smaakt echt wel goed! Super gezellige avond en we zien de zon ondergaan op het meer.

Vrijdagnacht trekt hier een onweer over, wat is me dat niet te vergelijken met een onweer in België in ieder geval! Veel slapen zit er niet in.

We gaan vandaag mountainbiken, om 12 uur hebben we afgesproken met Bert, een Nederlander die hier fietstochten organiseert, we kiezen voor de fietstocht van 25 km door de natuur.

Een lokale gids neemt ons mee tot aan het meer waar we met fietsen en al in een houten bootje kruipen. We maken een heel mooi boottochtje op Lake Victoria naar het eiland waar we zullen gaan mountainbiken. Het begint onmiddellijk met een steile helling J maar we kunnen het! De hellingen worden steeds zwaarder, het is natuurlijk ook op het warmst van de dag! Af en toe moeten we gewoon naast onze fiets stappen, in België dringend verder iets aan mijn conditie doen J Onze eerste stop is aan een hutje waar we kleine banaantjes krijgen. We rijden verder door het groen op de onverharde wegen en krijgen af en toe wat uitleg over de geneeskundige kracht van de planten hier, die hebben hier gewoon geen pillen nodig als je de verhalen hoort! Na een uurtje stoppen we voor een chiappatti en een cola, net op tijd want ik begon sterrekes te zien. Tijdens heel onze fietstocht komen constant kindjes aangelopen die ons Mzungu (blanken) toeroepen echt wel een aanmoediging! Ik denk dat het het eerste woord is dat ze de kinderen hier aanleren. We fietsen nog een half uurtje verder en komen aan aan de boot die ons terug zal brengen. Help hoe gaan we hieruit raken, zoveel slijk! Maar het lukt na vijf minuten zitten we op het meer. We wandelen nog even over de lokale markt en dan zit het erop. Was echt een superfijne dag alleen denk ik dat we een week nimmer kunnen zitten J en o zo stijf zullen zijn.

Op zondag gaan we even langs een lokale souvenirmarkt (craft market), allemaal hutjes bij elkaar van 2 op 3 met allen dezelfde spullen, ieder doet heel hard zijn best om ons in zijn/haar hutje te krijgen. Ik koop een paar souvenirs en nadien gaan we naar de Watoto Church. Een Amerikaanse kerk waar we een mis gaan bijwonen. Als we binnenkomen waan ik me in een concertzaal, heel donker, groot en kei luide muziek. Iedereen staat mee te zingen en half te dansen. Op het podium staat een gitarist een drumstel en 5 zangers. Het lijkt wel een karaoke want de teksten worden in het groot afgebeeld, aparte ervaring toch. Na een uurtje zingen begint een man te preken, dit duurt ons inziens net iets te lang J iedereen haalt opeens zijn notitieboekje boven en begint ijverig te noteren. Was wel fijn om zo eens mee te maken! Als de mis in België zo ook zou zijn zitten de kerken onmiddellijk terug vol denk ik! Voor de rest houden we een rustige zondagavond, ik kijk er al naar uit morgen “mijn kindjes” terug te zien!

Maandagmorgen kom ik aan op Nafasi en mag direct iedereen in bad steken. Allemaal zijn ze weer super goed gezind en zo aanhankelijk. Een van de kindjes heeft sinds gisteren heel hoge koorts en moet naar het ziekenhuis. Ik ga samen met de social worker en het kindje naar het medical center. De wachtzaal zit stampvol, maar na een uurtje wachten mogen we bij de pediater ze wordt helemaal onderzocht en er wordt bloed afgenomen. Na een half uurtje hebben we de uitslag, is wel iets anders als in België! Ze blijkt enorme hoge infectiewaarden te hebben maar ze mag mee naar huis. Terwijl we wachten op de medicatie krijgt ze stuipen op mijn schoot echt zo erg! We mogen direct terug bij de dokter en we proberen haar koorts naar beneden te krijgen. Na een uurtje is het ok en kunnen we naar huis. We nemen de taxibus ‘Matatu’ wat is me dat, een klein busje waar ze zoveel mogelijk mensen op elkaar stapelen niet normaal! Blij dat ik hieruit ben! Om 14 uur komen we terug aan bij Nafasi en zit de dag er bijna op. Wanneer ik bijna kan vertrekken wordt het opeens zo donker, het begint te gieten, daar zit ik dan. Het leven stopt gewoon als het begint te regenen, mensen zitten gewoon vast waar ze zitten, er rijdt geen boda, mensen gaan niet naar hun werk zolang het regent, allemaal perfect normaal hier J Na een uurtje begint het te minderen en vertrek ik in de hoop een boda te vinden die me naar huis wil brengen, het lukt me na 10 minuten. We hebben een rustige avond, lekker koken en we spelen een spelletje.

Dinsdag begint de dag heel normaal, enkel verschiet ik wel. We halen de kindjes uit bed en eentje heeft in de nacht overgegeven, hij wordt hiervoor gestraft echt zo zielig. Kan ik niet echt begrijpen. Na zijn badje en ontbijt pak ik hem eens goed vast om hem wat te troosten. Normaal gingen we in de namiddag naar een lokale kliniek maar het begint te regenen, niet dus! Ook valt de elektriciteit uit, heel normaal blijkbaar wanneer het hier regent. De kindjes liggen in bed en de aunties en social workers doen dit ook gewoon! Echt niet te geloven, daar zit ik dan, ik wacht tot het iets mindert en ga naar huis.

Na het eten valt bij ons ook de stroom uit we hopen voor even maar verkeerd gedacht, het zal uiteindelijk tot de dag erna 16 uur duren! We steken gezellig de kaarsjes aan is weer eens iets anders!

Vanochtend zijn de kids weer allemaal super goed gezind met hun glunderende oogjes en hun big smile! Het meisje waarmee we maandag naar het ziekenhuis zijn gegaan heeft er helaas geen goede nacht opzitten, ze moet terug. Ze blijkt malaria te hebben, ze krijgt medicatie en mag mee naar huis ocharme dat prutske! In de namiddag ga ik met de social worker naar een lokale kliniek waar ook een contactpersoon van Nafasi zit die hun op de hoogte brengt als er kindjes in problematische situaties zitten zodat Nafasi eventueel kan ingrijpen. We komen aan en ik kijk mijn ogen uit, het is een sloppenwijk met allemaal van die kleine hutjes. Van alle kanten word ik aangesproken heel bizar en voel me toch niet echt op mijn gemak. Een van die hutjes is de lokale kliniek! Je kan er amper met 4 mensen in. Achter het hutje is een kamer met 3 bedden en in 1 van deze bedden ligt een vrouw met haar baby die een paar uur voordien in dat kamertje geboren was, gewoon niet voor te stellen. Wel knap wat de vrijwilligers hier doen voor hun community. Het is een rustige avond, we zijn maar met z’n drie aangezien de rest op safari en outreach is.

Zo dit was het weer een beetje. Nog twee daagjes werken en dan gaan Josje, Manon en ik voor 2 dagen naar Jinja, oorsprong van de Nijl. We gaan alvast 4 uur quad rijden en de rest gewoon genieten van al het moois.

Ik spreek jullie snel weer. En nog is echt ontzettend bedankt voor de fijne berichtjes o zo leuk om te lezen!

Dikke x